اولین روز زمستان !

بی امان می بارد

قطره های باران

در هوایی زیبا

چون بهاران

می زنیم بر کوه و

صخره های خیس

شادمانیم با هم

اولین روز زمستان !

در زمستانی سرد

 

در زمستانی سرد

همپایه برفهای سپیدی

از پس پنجره ات

                         میگذشتم آرام

تو آن روز به من

                   خیره شدی

                           نگاه گرمت

                                   از روزنه ای

به درونم راه پیدا کرد

                         پیکر خسته ام را

لب آن پنجره جای دادم

                               دستانت وجود سرد مرا

        در آغوش خویش فشرد

من

در پناهت گرم بودم

پس از لحظه های خوش با تو بودن

  دگر از وجودم نشانی نماند

                         بجز طراوت عشق

                     که دستان تو را خیس کرده بودند

کاش زمستان بیاید

کاش زمستان بیاید ، باران ببارد تا لحظه ای با تو در زیر باران قدم بزنم.
میخواهم در آن هوای سرد ، تو مرا گرم کنی ، میخواهم مرا در آغوش بفشاری
و آرامم کنی.
تو که میدانی من چقدر به گرمی وجودت نیاز دارم ، تو که میدانی چقدر تو را دوست میدارم ، آغوشت را برایم باز کن که به تو پناه بیاورم.
چه سرپناه گرم و مهربانی را دارم ، خدا را شکر میکنم که تو را دارم.
دستت را به من بده ، اینجا با گرمای وجود تو زنده ام ، اگر تو نباشی در کنارم میمیرم.
کاش رویاهایمان به حقیقت تبدیل شود، دلم نمیخواهد روزی در حسرت این رویاهای شیرین بمانیم ، کاش که لحظه های با تو بودن هیچ کدام یک خواب نباشد.
کاش زمستان بیاید.
باران ببارد و لحظه هایمان بارانی شود ، دلهایمان بهاری شود.
کاش با تو بودن همیشه تکراری شود ، من عاشق این تکرارم ، کاش دوباره لحظه آشنایی نیز تکرار شود.
کاش زمان به گذشته ها برگردد ، تا لحظه های با هم بودنمان بیشتر از همیشه شود.
کاش باران ببارد ، من عاشق لحظه های بارانی ام ، من عاشق بیقراری و لحظه شماری ام
بی قرار دیدن تو ، لحظه شماری برای گرفتن دستهای تو.
کاش لحظه های بارانی رویا نباشد و در کنار تو نبودن یک خواب نباشد.