زمستان سرد

این همه سکـــــــوت ...

تنها ترین تنها منم

پسری هستم از جنس تنهایی که
چشمانی منتظر دارد و زخمهای زمانه بر قلبش،
حکم مرگ را برایش صادر کرده است... 
یه عمر تنهام خودم خبر ندارم 
دلم خیلی گرفته
نمیدونم چرا ولی احساس خوبی ندارم.
دلم میخواد از این جا فرار کنم و برم یه جای دور ...

جایی که هیج کس من رو نشناسه ... هیچ کس نباشه ... سکوت و سکوت و سکون ...

دلم می خواست کسی پیدا بشه و طاقت شنیدن این همه درد رو داشته باشه ...

این همه فکر واسه یه ذهن کوچیک ...این همه درد ...این همه کلمه ی نگفته ...

این همه سکـــــــوت ...

+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم مهر ۱۳۹۲ ساعت 17:22 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

خودم با خودم آشتی می کنم
خودم با خودم هی به هم می زنم
من اونقدر تنها شدم بعد تو
که با سایه ام اینجا قدم می زنم
بدون بهونه بدونه دلیل
برای خودم عطر و گل می خرم
مث آدم هایی که دیوونه ان
صدات می کنم اسمت و می برم

...

ته تنهایی همین جاست که میگن
این همون آخر دنیاست که میگن
ته تنهایی همین جاست که میگن
این همون آخر دنیاست که میگن!!!

+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم مهر ۱۳۹۲ ساعت 17:20 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

من همان شیشه ام ...

دیده ای شیشه های اتومبیل را وقتی ضربه ای می خورند و می شکنند!؟

دیده ای شیشه خرد می شود

ولی از هم نمی پاشد!؟

این روزها همان شیشه ام؛

خرد و تکه تکه ، از هم نمی پاشم

ولـــــی ..

شکسته ام ..

+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم مهر ۱۳۹۲ ساعت 17:18 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

خسته ام همین ...

خسته ام همین ....

همین که نه

ی خورده کلافم

بگی نگی هم غم وجودمو گرفته

البته ی جورایی حس می کنم دارم دیوونه میشم ..

ی خورده داغونم " همین " ...

+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم مهر ۱۳۹۲ ساعت 17:15 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

به نام خالق ریحان و بوی خوش آن

خدای من

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان بار اول شفایت می دادم.

گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت ...

گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت ...

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

BLOGFA.COM

این روز ها حال و هوای زمستانی دارم

این همه سکـــــــوت ...

تـــه تنهـایـی ...

من همان شیشه ام ...

خسته ام همین ...

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی