زمستان سرد

در راه زندگی

با این همه تلاش و تقلا و تشنگی

با این که ناله می کشم از دل

که اب !اب!

دیگر فرسب هم به سرابم نمی برد

پر کن پیاله را

+ نوشته شده در شنبه بیست و پنجم خرداد ۱۳۹۲ ساعت 12:9 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

پر کن پیاله را

کاین اب اتشین

دیریست ره به حال خرابم نمی برد

ای جام ها

که در پی هم میشوید تهی

دنیای اتش است که ریزم به کام خویش

گرداب می رباید و ابم نمی برد

+ نوشته شده در شنبه بیست و پنجم خرداد ۱۳۹۲ ساعت 12:6 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

گاهی اوقات

گاهی اوقات ارزو می کنم ای کاش تک

پرنده ی عاشقی بودم که میان صد ها

هزار پرنده بتوانم به قله ی بلند سرزمین

هستی برسم و پرواز کنان نغمه سر

دهم که من شیدای تو و عاشقانه

دوستت دارم

+ نوشته شده در شنبه بیست و پنجم خرداد ۱۳۹۲ ساعت 12:4 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

دنیای ادم برفی ها

دنیای ادم برفی ها دنیای ساده ای است

اگر برف بیاد هست

اگر برف نیاد نیست

مثل دنیای من

اگر تو باشی هستم

اگر نباشی ...!

+ نوشته شده در شنبه بیست و پنجم خرداد ۱۳۹۲ ساعت 12:1 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

عشق یعنی

عشق یعنی جسم وجانم مال تو

عشق یعنی پرسش از احوال تو

عشق یعنی از خودم خسته ام

عشق من .به تو دل بسته ام

+ نوشته شده در شنبه بیست و پنجم خرداد ۱۳۹۲ ساعت 11:59 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

هان ای عقاب عشق

از اوج قله های مه اولده دور دست

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من

انجا ببر مرا

که شرابم نمی برد

این ستاره ام که عقابم نمی برد

+ نوشته شده در شنبه بیست و پنجم خرداد ۱۳۹۲ ساعت 11:57 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

به نام خالق ریحان و بوی خوش آن

خدای من

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان بار اول شفایت می دادم.

گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت ...

گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت ...

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

BLOGFA.COM

این روز ها حال و هوای زمستانی دارم

در راه زندگی

پر کن پیاله را

گاهی اوقات

دنیای ادم برفی ها

عشق یعنی

هان ای عقاب عشق

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی