زمستان سرد

خدایا بس کن

خدایا جوابم رو گرفتم

دیگر بس کن جتایت را

تو یک فتنه انگیزی

+ نوشته شده در دوشنبه هجدهم شهریور ۱۳۹۲ ساعت 13:40 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

اسماعیل ...

+ نوشته شده در دوشنبه هجدهم شهریور ۱۳۹۲ ساعت 13:37 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

مغازه مجتبی داداش

+ نوشته شده در دوشنبه هجدهم شهریور ۱۳۹۲ ساعت 13:29 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

اسماعيل داداش (سال 89)

اسماعيل داداش

+ نوشته شده در شنبه شانزدهم شهریور ۱۳۹۲ ساعت 17:54 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

92/06/15

+ نوشته شده در جمعه پانزدهم شهریور ۱۳۹۲ ساعت 22:55 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

منو داداش اسماعیل گلم

+ نوشته شده در جمعه پانزدهم شهریور ۱۳۹۲ ساعت 22:50 توسط علی ابراهیم او غلی خیاوی |

به نام خالق ریحان و بوی خوش آن

خدای من

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان بار اول شفایت می دادم.

گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت ...

گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت ...

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

BLOGFA.COM

این روز ها حال و هوای زمستانی دارم